Van hier tot Tokio
Als ik vroeger op het pleintje naast ons huis aan het voetballen was en iemand schoot de bal ver weg, dan was ie ‘naar Tokio.’
Het was een grappig woord om te zeggen, Tokio, maar het stond ook voor de verst wegge plek die we konden bedenken, bijna helemaal aan de andere kant van de wereld, met een andere taal en mensen die er anders uitzien.
We baseerden ons vermoedelijk en onbewust op de uitdrukking 'van hier tot Tokio', die Simon Carmiggelt in 1954 in een 'Kronkel' in Het Parool bezigde, doelend op mensen met hele lange tenen. Carmiggelt had zijn weg gevonden naar een Haags pleintje in de jaren 90.
Tokio stond symbool voor het uiterste. Toen ik ouder werd en de wereld kleiner, groeide het besef dat Tokio een echte plek is, waar je naartoe kunt, al leek er daadwerkelijk heengaan lang niet realistisch. Tot een paar jaar geleden, toen mijn vriendin en ik er hardop over begonnen te fantaseren. We zitten nu bij de gate, op weg naar de stad waar we onze reis door Japan zowel beginnen als eindigen. De kinderen gaan overigens mee, al is het maar om te leren dat je een bal helemaal niet zo ver kan schieten.
